به طاعت شمع گورت را بیفروز

                          که فردا دیر باشد ای سیه روز

بهار عمر خود را درک می کن

                         خصال زشت خود را ترک می کن

به خاطر آرای دل ظلمت گور

                         کجا خواهی شدن بی یار و بی نور

که منزل گاه آخر زیر خاک است

                         خوشا آن روح و تن کز جرم پاک است